اعلام حریق با قابلیت تشخیص محل آتش سوزی

اعلام حریق با قابلیت تشخیص محل آتش سوزی
سیستم اعلام حریق بخش مهمی از استراتژی حفاظت از حریق و ایمنی زندگی یک ساختمان است. عملکرد اصلی یک سیستم اعلام حریق، گزارش وضعیت یک فضای حفاظت شده یا وجود آتش است. این قطعات شامل تمام دستگاه‌ها و مدارهایی هستند که سیگنال را به واحد کنترل اعلام حریق (FACU) ارسال می‌کنند، مانند آشکارسازهای حرارت، آشکارسازهای دود، آشکارسازهای مونوکسید کربن، سوئیچ‌های جریان آب، دستگاه‌های فعال دستی و سوئیچ‌های فشار. بسته به سیستم، سیگنال یک دستگاه آغازگر می تواند یک وضعیت هشدار یا یک وضعیت نظارتی ایجاد کند. بر اساس نوع آشکارسازها و FACU، سیگنال ها را می توان از طریق یک مدار دستگاه آغازگر (IDC) برای سیستم های معمولی، یا یک مدار خط سیگنال (SLC) برای سیستم های آدرس پذیر ارسال کرد.
دستگاه‌های آدرس‌پذیر یا دستگاه‌های راه‌انداز یا وسایل کنترل/اعلان هستند که می‌توانند یک شماره شناسایی یا آدرس منحصربه‌فرد را از طریق یک مدار خط سیگنال به واحد کنترل مخابره کنند. این شناسایی شامل یک رشته باینری 1 و 0 است که آدرس یا مکان آن دستگاه را در مدار نشان می دهد. هنگامی که FACU یک دستگاه آغازگر را نظرسنجی می کند، دستگاه آغازگر با وضعیت (عادی، هشدار، و غیره) و آدرس آن پاسخ می دهد. آدرس دستگاه اجازه می دهد تا مکان آشکارساز در FACU شناسایی شود. هنگامی که یک دستگاه آغازگر در مدار خط سیگنالینگ فعال می شود، FACU همچنان می تواند بر خلاف مدار دستگاه راه انداز معمولی، دستگاه های دیگر را نظرسنجی کند.

علاوه بر این، برخی از دستگاه‌های آغازگر آدرس‌پذیر می‌توانند طیفی از مقادیر چگالی دود، تغییرات دما، سطح آب، تغییرات فشار آب و سایر متغیرها را به FACU منتقل کنند. و سپس نرم افزار واحد کنترل، نقاط تنظیم شده برای شروع زنگ هشدار، نظارت یا سیگنال مشکل را تعیین می کند. این نوع مدارهای دستگاه راه‌اندازی به آنالوگ آدرس‌پذیر معروف هستند، زیرا می‌توانند آدرس و مقدارشان را به FACU بگویند.
در سیستم‌های آدرس‌پذیر آنالوگ، همه دستگاه‌ها روی مدارهای حلقه‌ای به نام «لوپ» سیم‌کشی می‌شوند.

دستگاه ها به صورت الکترونیکی با کنترل پنل ها صحبت می کنند. دستگاه های ورودی به طور مداوم “مقدار آنالوگ” (اطلاعات) خود را ارسال می کنند. مقدار آنالوگ مربوط به مقدار دود موجود برای آشکارساز دود و دمای هوای اطراف آشکارساز است. کنترل‌ها «هوشمند» هستند و می‌توانند تصمیم بگیرند که چه زمانی دستگاه به مقدار «زنگ هشدار» خود رسیده است. کنترل ها می توانند به برخی یا همه دستگاه های خروجی دستور کار بدهند. کنترل‌ها را می‌توان «برنامه‌ریزی کرد» تا خروجی‌های خاصی را که بر اساس آن دستگاه ورودی کار می‌کند، کار کند
این سیستم ها به ویژه در مکان های بزرگتر مانند بیمارستان ها، مراکز خرید، کارخانه ها و مجتمع های اداری مفید هستند.
تمام سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر آنالوگ مبتنی بر نرم افزار هستند و نیاز به برنامه نویسی دارند. بنابراین، برای انجام این کار ضروری است که شرکت نصب و نگهداری به نرم افزار صحیح دسترسی داشته باشد و کارکنانی که این کار را انجام می دهند به درستی آموزش دیده باشند.

دسترسی به نرم افزار و آموزش صحیح کلید نصب و نگهداری صحیح اعلام حریق می باشد و به عبارتی ساده بدست آوردن نرم افزار به سه دسته تقسیم می شود:

پروتکل باز

تولیدکنندگانی هستند که به هر کسی اجازه می‌دهند نرم‌افزارشان را بخرند و قطعات یدکی آن‌ها را تهیه کنند – این به عنوان یک پروتکل باز شناخته می‌شود.

پروتکل مدیریت شده

برخی از تولیدکنندگان، توزیع‌کنندگان تایید شده را منصوب می‌کنند، نرم‌افزار خود را در دسترس کسی قرار نمی‌دهند، با این حال توزیع‌کنندگان تایید شده را منصوب می‌کنند، بنابراین مشتریان حق انتخاب دارند که از چه کسی استفاده کنند – این به عنوان پروتکل مدیریت شده شناخته می‌شود.

پروتکل بسته

در نهایت اصطلاحی به نام پروتکل بسته وجود دارد که در آن خود تولیدکنندگان تنها کسانی هستند که می‌توانند از نرم‌افزار استفاده کنند، بنابراین آنها تنها شرکتی هستند که مشتری نهایی می‌تواند برای نگهداری مداوم سیستم‌ها استفاده کند.

استانداردهای بریتانیا BS 5839-1:2017

این یک آیین نامه عملی برای سیستم های تشخیص حریق و اعلام حریق برای ساختمان ها است. این کد توصیه هایی را برای برنامه ریزی، طراحی، نصب، راه اندازی و نگهداری سیستم های اعلام حریق و اعلام حریق در داخل و اطراف ساختمان ها به غیر از خانه ها ارائه می دهد. این توصیه نمی کند که آیا سیستم اعلام حریق باید در هر مکان مشخص نصب شود یا خیر. برای انطباق با این استاندارد و دستور اصلاح مقرراتی (ایمنی آتش‌سوزی) 2005، ارزیابی خطر ایمنی آتش‌سوزی باید توسط شخص ذیصلاح انجام شود.

برنامه ریزی سیستم اعلام حریق

تصمیم در مورد نیاز به سیستم اعلام حریق و نوع طبقه بندی باید بیان شود و بخشی از ارزیابی خطر آتش سوزی را تشکیل می دهد.

طراحی سیستم اعلام حریق (دسته ها)

دسته بندی های مختلفی از حفاظت در BS 5839-1:2017 وجود دارد.

حفاظت از اموال

(هدف: احضار آتش نشانی در مراحل اولیه آتش سوزی)
نوع P1: حفاظت از اموال، تشخیص خودکار نصب شده در سرتاسر ساختمان حفاظت شده
نوع P2: حفاظت از اموال، تشخیص خودکار در مناطق تعیین شده.

حفاظت از زندگی

(هدف: محافظت از افراد در برابر تلفات جانی یا آسیب دیدگی)
نوع M: سیستم دستی (نقاط تماس).
نوع L5: ایمنی جان به طور کلی زمانی که راه حل های مهندسی آتش نشانی خاص برای حل یک مشکل استفاده می شود.
نوع L4: سیستم ایمنی جان، مانند سیستم دستی پلاس؛ تشخیص دود در مسیر فرار
نوع L3: سیستم ایمنی جان، مانند سیستم دستی به علاوه تشخیص دود در مسیر فرار و تشخیص دود در اتاق های مجاور.
نوع L2: سیستم ایمنی زندگی، مانند L3، اما تشخیص در خطر آتش سوزی/خطر اشتعال مانند آشپزخانه، محل خواب و سایر مناطق مشخص شده.
نوع L1: سیستم ایمنی جان، مانند نقاط تماس دستی نوع M، به علاوه تشخیص نصب شده در سراسر محل.
تفاوت بین پانل های اعلام حریق آدرس پذیر و معمولی چیست؟
دو نوع از سیستم های اعلام حریق که معمولا در ساختمان های تجاری یافت می شوند، سیستم های آدرس پذیر و سیستم های معمولی هستند. تفاوت اصلی در این دو سیستم نحوه ارتباط دستگاه های میدانی با پنل اعلام حریق است.

سیستم های معمولی اولین سیستم اعلام حریق بودند که به بازار آمدند. سیستم های آدرس پذیر جدیدتر و پیشرفته تر هستند.
سیم کشی
سیستم‌های معمولی دارای مناطقی هستند که در اصل فقط مدار هستند. برعکس، پانل‌های اعلام حریق سیستم‌های آدرس‌پذیر در واقع از طریق یک مدار ارتباطی با هر دستگاه میدانی جداگانه ارتباط برقرار می‌کنند.

به عبارت دیگر، در سیستم های آدرس پذیر یک سیم وجود دارد که همه دستگاه ها را به کنترل پنل اعلام حریق متصل می کند در حالی که در سیستم های معمولی برای هر دستگاه سیم متفاوتی وجود دارد و هر سیم به کنترل پنل اعلام حریق متصل می شود.

در نتیجه، سیستم های آدرس پذیر به کابل کشی کمتری نسبت به سیستم های معمولی نیاز دارند زیرا هر آشکارساز آدرس منحصر به فرد خود را دارد.

تشخیص موقعیت مکانی

با پانل‌های اعلام حریق معمولی، چندین دستگاه در یک منطقه وجود خواهد داشت، بنابراین اگر هر یک از دستگاه‌های موجود در آن منطقه به زنگ هشدار برسد، هشداری در پانل دریافت خواهید کرد که عبارت «Zone Alarm» را نشان می‌دهد. همچنین به شما می گوید که چه منطقه ای، همانطور که آنها شماره گذاری شده اند. این به این معنی است که اگر زنگ هشدار وارد شود، منطقه ساختمانی را که زنگ هشدار در آن قرار دارد به شما می گوید، اما نه یک مکان خاص، زیرا ممکن است هر یک از دستگاه های موجود در آن مدار باشد. سپس باید در آن منطقه قدم بزنید و به دستگاه ها نگاه کنید تا مشخص کنید کدام یک باعث زنگ هشدار شده است.

سیستم‌های آدرس‌پذیر به شما این امکان را می‌دهند که آدرسی را در دستگاه فیلد تنظیم کنید، معمولاً یک عدد 3 رقمی، و سپس به پانل بگویید آن دستگاه در کجا و کجا قرار دارد. اگر زنگ هشدار دریافت کنید، چیزی شبیه به این را خواهید دید: “دتکتور دود آلارم (آدرس: 023) سالن طبقه 1 در اتاق 102.” این سیستم ها مکان مشخصی را ارائه می دهند که آلارم و نوع دستگاهی که باعث زنگ هشدار شده است. این کمک بزرگی در زمان پاسخگویی به آتش نشانی یا مشتری است. همچنین این امکان را به شما می دهد که هر دستگاه را به صورت جداگانه برنامه ریزی کنید، بنابراین اگر یک آشکارساز دود و یک آشکارساز کانال درست در کنار یکدیگر دارید، می توانید یکی را برای ارسال زنگ و دیگری را فقط برای ارسال یک نظارت و نه مجموعه ای از بوق ها برنامه ریزی کنید. و بوق. در یک پنل معمولی، هر دستگاه در یک مدار همان را گزارش می‌دهد.

پانل کنترل اعلام حریق در یک سیستم آدرس پذیر اطلاعات و گزارش وضعیت را از هر دستگاه دریافت می کند و در صورت وجود دود یا آتش، مکان دقیق آن را نشان می دهد.

هزینه

خرید سیستم های اعلام حریق معمولی هزینه کمتری دارد اما در واقع به دلیل سیم کشی گسترده این سیستم ها هزینه نصب آن بیشتر است. برای نصب سیستم های معمولی زمان بیشتری و سیم های بیشتری نیاز است.

سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر از نقطه نظر عملکردی پیشرفته تر هستند اما هزینه نصب کمتری دارند. هنگامی که دقت این سیستم ها را در تشخیص آتش سوزی و در نتیجه جلوگیری از آسیب آتش سوزی در نظر بگیرید، سیستم های آدرس پذیر نیز می توانند در دراز مدت مقرون به صرفه تر باشند. این سیستم‌ها همچنین احتمال کمتری دارند که هشدارهای کاذب را نشان دهند، که این یک اشتباه پرهزینه است.

عملکرد

با نگاهی به عملکرد خالص، پانل های اعلام حریق آدرس پذیر به سادگی پیشرفته تر هستند و بنابراین امکان کنترل و انعطاف پذیری بیشتری را فراهم می کنند. این نوع سیستم ها حتی به عنوان سیستم های اعلام حریق “هوشمند” نیز شناخته می شوند. آنها همچنین نسبت به پانل های اعلام حریق معمولی در مورد هشدارهای کاذب قابل اعتمادتر هستند.

این بدان معنا نیست که سیستم های اعلام حریق معمولی موثر نیستند. زمانی که نوبت به محدوده حفاظتی که می توانند ارائه دهند به میان می آید، فقط از جهاتی محدود می شود.

چه نوع سیستم اعلام حریق برای ساختمان من مناسب است؟

سیستم‌های معمولی هنوز برای کاربردهای بسیار کوچک یا برای مشتریانی که نمی‌خواهند ارتقاء دهند استفاده می‌شود، اما محدودیت‌های جدی در توانایی‌های خود برای محافظت از ساختمان‌های بزرگ‌تر دارند. سیستم‌های آدرس‌پذیر عموماً سیستم‌های «ایمن‌تری» هستند، زیرا می‌توانند اطلاعات دقیق‌تری را به صفحه کنترل رمزگشایی کرده و به آن‌ها منتقل کنند و در نتیجه سرعت و دقت اطفاء حریق را افزایش دهند. اولین پاسخ دهندگان در هنگام پاسخ دادن به هشدار آتش تا حد امکان به اطلاعات نیاز دارند. سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر مکان دقیق آتش سوزی در یک ساختمان را ارائه می دهند که می تواند باعث صرفه جویی در زندگی، زمان و هزینه شود.

انتخاب شرکت حفاظت از آتش

وقتی به دنبال شرکتی برای نصب یا بازرسی سیستم اعلام حریق خود هستید، دانش و تجربه همه چیز است، اما تجربه مشتری نیز باید مهم باشد. Spin Electric Company. می تواند سیستم اعلام حریق ساختمان شما را نصب، تعمیر و نگهداری کند. ما حتی نظارت بر اعلام حریق را ارائه می دهیم. با انتخاب یک شرکت برای رسیدگی به تمام جنبه های سیستم اعلام حریق شما، یک لایه حفاظتی و راحتی بیشتری دریافت می کنید که بسیاری از دیگر شرکت های حفاظت آتش یا امنیت به سادگی نمی توانند ارائه دهند.

Spin Electric Companyخدمات اضطراری 24 ساعته و نظارت 24/7 را برای سیستم اعلام حریق شما ارائه می دهد. ما همچنین آموزش استفاده و نگهداری صحیح از سیستم شما را ارائه می دهیم تا همه آماده باشند تا در مواقع اضطراری به درستی پاسخ دهند. هنگامی که با Spin Electricتماس می گیرید، ما شما را با فردی که به طور خاص برای رفع نیازهای حفاظت از آتش شما آموزش دیده است، در تماس قرار می دهیم. امروز با ما با شماره 021-44988404 یا 09027557200تماس بگیرید یا برای کسب اطلاعات بیشتر از وب سایت ما دیدن کنید. Spinelectric.com

کدها، مقررات و استانداردهای لازم در اداره ملی پیشگیری از آتش آمریکا:
الف. این سیستم باید مطابق با نقشه ها و این استانداردهای ذیل باشد

1. IFC، کد آتش‌سوزی بین‌المللی، نسخه فعلی که توسط ایالت اوکلاهما به رسمیت شناخته شده است
اساسنامه
2. NFPA 70، کد ملی برق، نسخه فعلی به رسمیت شناخته شده توسط ایالت اوکلاهما
اساسنامه
3. NFPA شماره 72، “کد اعلام حریق ملی”، نسخه فعلی به رسمیت شناخته شده توسط
قانون ایالت اوکلاهما
4. NFPA شماره 101، “کد ایمنی زندگی”، نسخه فعلی به رسمیت شناخته شده توسط ایالت اوکلاهما
اساسنامه
5. A.D.A. (قانون معلولیت آمریکا)
6. همه کدهای ایالتی و محلی قابل اجرا.

ب. کلیه تجهیزات و قطعات اجزاء باید لیست شده و/یا لابراتوارهای پذیره نویس باشند
مورد تایید کارخانه برای استفاده به عنوان یک سیستم سیگنالینگ حفاظتی در برابر آتش.
ج. نقشه های اعلام حریق معماران باید برای نشان دادن منطقه حفاظتی استفاده شود. همه
نمادها منطقه حفاظت را دیکته می کنند – نه مکان دستگاه ها. پیمانکار باید باشد
مسئولیت مکان یابی و پوشش مناسب تمامی مناطق را بر عهده دارد.
ت. ارسال پیشنهاد پیمانکاران و نقشه های فروشگاه باید توسط سازنده تهیه شود
آموزش دیده و دارای گواهینامه NICET سطح 3 برای سیستم های اعلام حریق یا حفاظت آتش دارای مجوز
مهندس، و یک تکنسین اعلام حریق تجاری دارای مجوز اوکلاهما باشید که توسط یک
شرکت اعلام حریق تجاری دارای مجوز استخدام شده باشد.
ه. پیمانکار باید تمام تجهیزاتی را که در خارج از آن نصب شده اند، بدون هزینه اضافی تصحیح کند
کدهای ذکر شده در بالا مرجعی که صلاحیت دارد صلاحیت قبول یا رد را دارد
هرگونه تجهیزات نصب شده خارج از این کدها
طرز کار:
الف. کلیه کارها باید توسط تکنسین های آموزش دیده و تایید شده توسط سازنده انجام شود
ایالت اوکلاهاما برای نصب اعلام حریق. کلیه اتصالات به تجهیزات اعلام حریق
باید توسط یک تکنسین سیستم های اعلام حریق دارای گواهی NICET سطح 2 نظارت شود که باید
تا زمانی که کار اتصال در حال انجام است در محل حضور داشته باشید.
1.5 صلاحیت های پیمانکار:
الف. پیمانکار باید خدمات 24 ساعته و 7 روز هفته را به صورت آماده ارائه دهد. پرسنل خدمات باید
در هر زمان برای خدمات اضطراری در دسترس باشد.
ب. پیمانکار باید یک توزیع کننده جوراب برای تمام تجهیزات موجود در سیستم برای
تعویض فوری قطعات از موجودی و باید به طور فعال در این کار مشغول بوده است
نوع کار برای مدت حداقل ده (10) سال و در محدوده نود (90) مایلی
از مالک
ج. پیمانکار باید توسط ایالت اوکلاهاما مجوز انجام کار اعلام حریق را در این منطقه داشته باشد

موارد ارسالی:
الف. پیمانکار باید سه (3) مجموعه کامل از اسناد را به Long Range ارسال کند
برنامه ریزی تسهیلات (LRFP) برای بررسی. اسناد باید نوع، اندازه، رتبه بندی،
سبک، شماره کاتالوگ، نام سازنده، عکس ها و/یا برگه های داده کاتالوگ برای همه موارد
برای اطمینان از رعایت این استاندارد. پس از تحویل به EHS از LRFP، بررسی و
بازگشت اسناد ارسال شده به LRFP ممکن است تا 30 روز تقویمی طول بکشد.
اسناد باید شامل موارد زیر باشد اما به آنها محدود نمی شود:
1. فهرست داده ها در پانل کنترل اعلام حریق آدرس پذیر.
آ. CPU (واحد پردازش مرکزی)
ب بردهای ارتباطی سریال/موازی
ج. تخته های رابط حلقه
د صفحه نمایش رابط (LCD با صفحه کلید اپراتور)
ه. نسخه به روز نرم افزار
و. منبع تغذیه
2. فهرست داده‌های مربوط به دستگاه‌های راه‌اندازی و اطلاع‌رسانی فیلد.
آ. ماژول های مانیتور
ب ماژول های کنترل
ج. آشکارسازهای دود آدرس پذیر
د آشکارسازهای حرارتی آدرس پذیر
ه. هر وسیله راه انداز دیگری (مثلاً آشکارسازهای کانال)
و. ایستگاه های کشش دستی باید Fire Lite BG-8 یا Notifier BNG-1R باشند
ز بلندگو / استروب
ی.ساعت منبع تغذیه از راه دور
3. Voice Evac
آ. سیستم پیام صوتی صوتی
ب تقویت کننده های چند کاناله
ج. بلندگو / استروب
موارد ذکر شده در بالا برای یک سیستم اعلام حریق اساسی است. هر مورد دیگری که باشد
کد مورد نیاز و پیکربندی ساختمان باید به لیست فوق اضافه شود.
این تجهیزات باید مشمول تایید OSU Environmental, Health and
بخش ایمنی باشد و هیچ تجهیزاتی بدون این تاییدیه سفارش داده نمی شود.

اعلام حریق متعارف

سیستم اعلام حریق بخش مهمی از استراتژی حفاظت از حریق و ایمنی زندگی یک ساختمان است. عملکرد اصلی یک سیستم اعلام حریق، گزارش وضعیت یک فضای حفاظت شده یا وجود آتش است. این قطعات شامل تمام دستگاه‌ها و مدارهایی هستند که سیگنال را به واحد کنترل اعلام حریق (FACU) ارسال می‌کنند، مانند آشکارسازهای حرارت، آشکارسازهای دود، آشکارسازهای مونوکسید کربن، سوئیچ‌های جریان آب، دستگاه‌های فعال دستی و سوئیچ‌های فشار. بسته به سیستم، سیگنال یک دستگاه آغازگر می تواند یک وضعیت هشدار یا یک وضعیت نظارتی ایجاد کند. بر اساس نوع آشکارسازها و FACU، سیگنال ها را می توان از طریق یک مدار دستگاه آغازگر (IDC) برای سیستم های معمولی، یا یک مدار خط سیگنال (SLC) برای سیستم های آدرس پذیر ارسال کرد.

 

یک سیستم اعلام حریق متعارف چیست؟

یک سیستم معمولی از یک یا چند مدار راه‌اندازی استفاده می‌کند که به حسگرها (دستگاه‌های راه‌اندازی) متصل هستند که به صورت موازی سیم‌کشی شده‌اند. این حسگرها برای کاهش مقاومت مدارها در زمانی که تأثیر محیطی بر هر سنسوری از آستانه از پیش تعیین شده فراتر رود، ابداع شده‌اند. در یک سیستم معمولی، چگالی اطلاعات به تعداد مدارهای مورد استفاده محدود می شود. گاهی اوقات، پلان طبقه ساختمان اغلب در نزدیکی ورودی اصلی قرار می گیرد که مناطق مشخص شده ترسیم شده است و LED ها نشان می دهند که آیا یک مدار/منطقه خاص فعال شده است یا خیر. یکی دیگر از روش های رایج این است که مناطق مختلف را در یک ستون، با یک LED در سمت چپ نام هر منطقه، فهرست میکند.

اشکال اصلی پانل های معمولی این است که نمی توان تشخیص داد که کدام دستگاه در یک مدار فعال شده است. آتش ممکن است در یک اتاق کوچک باشد، اما تا آنجا که امدادگران اورژانس می‌توانند تشخیص دهند، آتش‌سوزی می‌تواند در هر نقطه از یک منطقه وجود داشته باشد. همین امر در مورد پنل های کدگذاری شده نیز صدق می کند، که امروزه دیگر ساخته نمی شوند، اما در سیستم های قدیمی یافت می شوند. اینها، اگر تصمیم به حفظ آنها گرفته شود، تحت مقررات NFPA “پدربزرگ” هستند.
مزایای سیستم های اعلام حریق متعارف:
مقرون به صرفه برای برنامه های کاربردی کوچک.
(توجه: هرچه سیستم بزرگتر باشد، قیمت رقابتی کمتری دارد که عمدتاً به دلیل هزینه نصب بالاتر است.)
معایب سیستم های اعلام حریق متعارف:
هزینه، بدون قیمت رقابتی برای سیستم های بزرگتر.
تشخیص دود یا آتش‌سوزی توسط منطقه انجام می‌شود که می‌تواند چندین ناحیه باشد نه اینکه مکان خاصی را مشخص کند. این امر می تواند امدادگران اورژانس را در مکان یابی آتش به تاخیر بیاندازد.
پانل های معمولی اغلب به پانل های “گنگ” گفته می شود زیرا قادر به ارائه اطلاعات جزئی نیستند، مانند…
مکان های دستگاه
هیچ جزئیاتی در مورد تاریخچه رویداد وجود ندارد.
بدون اتصال به اینترنت برای اطلاع از زنگ هشدار / مشکل / رویدادهای نظارتی.