سیستم اعلام حریق آدرس پذیر
سیستم‌های اعلام حریق متعارف و آدرس پذیر دو رویکرد مختلف در زمینه اعلام حریق هستند که در زیر به تفاوت آنها می‌پردازیم:
**سیستم اعلام حریق متعارف:**
این سیستم‌ها معمولاً شامل سنسورها، دتکتورها و زنگ‌های آژیر معمولی هستند که در نقاط استراتژیک ساختمان نصب می‌شوند. زمانی که سنسورها حرارت یا دود را تشخیص میدهند، آژیرها فعال می‌شوند و اعلام حریق به همه در محدوده آن آژیر صورت می‌گیرد. این سیستم‌ها قادر به تشخیص نقطه دقیق حریق نیستند و فقط به صورت کلی اعلام می‌کنند که حریق در ساختمان رخ داده است.
**سیستم اعلام حریق آدرس پذیر:**
سیستم‌های اعلام حریق آدرس پذیر دارای پنل کنترل مرکزی هستند که قادر به دریافت اطلاعات از سنسورها و دتکتورهای متصل به آنها میباشند. این سیستم‌ها قادر به تشخیص نقطه دقیق حریق، مانند شماره اتاق یا مکان دقیق در ساختمان، هستند و اطلاعات را به صورت آدرس شده به پنل ارسال می‌کنند. بنابراین، این سیستم‌ها قادر به ارسال هشدارهای دقیق به مکان‌های مورد نیاز میباشند و به مدیران و خدمات امداد اجازه میدهند تا به سرعت به نقطه حریق مورد نظر مراجعه کنند.
در کل، اصلی‌ترین تفاوت بین دو نوع سیستم اعلام حریق متعارف و آدرس پذیر در توانایی تشخیص و اعلام نقطه دقیق حریق و ارسال هشدار به مکان مورد نیاز میباشد، که در سیستم آدرس پذیر به صورت دقیقتر و کارآمدتر انجام می‌شود.
پروگرامر و نحوه آدرس دهی
پروگرامر سیستم اعلام حریق آدرس پذیر یک قسمت بسیار مهم و حیاتی از سیستم است که مسئول برنامه‌ریزی و تنظیم تمامی دستگاه‌ها و اجزای مختلف سیستم اعلام حریق است. این پروگرامر به طور کلی وظیفه تنظیم و مدیریت تعداد زیادی از دستگاه‌ها اعم از دتکتورها، آژیرها، شستی‌ها و سایر اجزای سیستم را داراست.
نحوه آدرس دهی به دتکتورها، آژیرها و شستی‌ها از وظایف اصلی پروگرامر است. این آدرس دهی به معنای اختصاص یک شماره یا کد یکتا به هر دستگاه در سیستم است تا بتوان هنگام وقوع حریق، نقطه مربوطه را به دقت شناسایی و هشدار ارسال کرد. به عبارت دیگر، هر دستگاه به یک مکان خاص در ساختمان اختصاص می‌یابد و اطلاعات مربوط به آن به صورت دقیق به پنل کنترل مرکزی ارسال می‌شود.
برای انجام آدرس دهی، پروگرامر از روش‌های مختلفی مانند استفاده از نرم افزارهای مخصوص، پنل کنترل مرکزی یا کابل کشی فیزیکی استفاده می‌کند. سپس با استفاده از دستگاه برنامه‌ریزی، اطلاعات مربوط به مکان و آدرس هر دستگاه به پنل ارسال می‌شود. این اطلاعات شامل شماره اتاق، طبقه، واحد و سایر جزئیات مربوط به مکان دقیق دستگاه میباشد.
در نهایت، با استفاده از این نحوه آدرس دهی دقیق، سیستم اعلام حریق آدرس پذیر قادر به تشخیص و اعلام حریق به مکان مورد نظر به صورت دقیقتر و کارآمدتر خواهد بود، که این امر در ایجاد پاسخ سریع و موثر در برابر حوادث حیاتی مانند حریق اهمیت بسیاری دارد.
مفهوم لوپ در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر
در سیستم اعلام حریق، لوپ به یک گروه یا مجموعه از دستگاه‌های اعلام حریق اشاره دارد که به طور مستقیم به پنل کنترل مرکزی متصل می‌شوند. این لوپ‌ها به عنوان راهی برای انتقال اطلاعات از دستگاه‌های مختلف اعلام حریق، مانند دتکتورها، شستی‌ها، و آژیرها به پنل کنترل مرکزی عمل می‌کنند.
هر لوپ می‌تواند شامل یک تعداد مشخصی از دستگاه‌های اعلام حریق باشد، که این تعداد معمولاً بر اساس ظرفیت لوپ و نیازهای ساختمان تعیین می‌شود. بطور عمومی این عدد 127 میباشد. به این معنی که در هر خط لوپ تعداد 127 عدد دتکتور – شستی – آژیر یا سایر اجزای سیستم اعلام حریق قابل اتصال به هر لوپ از سیستم اعلام حریق آدرس پذیر میباشند.
دستگاه‌های اعلام حریق مختلف، مانند دتکتورها برای تشخیص دود یا حرارت، شستی‌ها برای اعمال مواد خاموش‌کننده و آژیرها برای اعلام هشدار به افراد حضور دارند، به لوپ‌ها متصل می‌شوند.
خط لوپ به این معناست که از تابلوی اعلام حریق یک کابل خروجی داریم و تمامی اجزا یک به یک توسط کابل به پنل کنترل مرکزی متصل هستند و انتهای این کابل مجددا به پنل کنترل مرکزی بر میگردد. در واقه ابتدا و انتهای کابل به پنل کنترل مرکزی متصل است و تشکیل یک حلقه یا لوپ را میدهند که در طول مسیر این حلقه اجزای مختلف (دتکتور – شستی – آژیر و ….) متصل هستند.
به طور خلاصه، لوپ در سیستم اعلام حریق به یک گروه از دستگاه‌های اعلام حریق اشاره دارد که به یک پنل کنترل مرکزی متصل شده‌اند و این اجازه را می‌دهد که اطلاعات دریافتی از دستگاه‌های مختلف را به صورت مرتب و منظم به پنل کنترل مرکزی ارسال کنند.